آنگکور یکی از سایت های باستان شناسی مهم در جنوب شرق آسیا است. این ویرانه‌های باستانی در میان جنگل‌ها و مزارع کشاورزی شمال دریاچه بزرگ کامبوج و در نزدیکی شهر سیم‌ریپ امروزی واقع شده‌اند. این سایت باستانشناسی با طول 400 کیلومتر شامل محوطه جنگلی، بناهای عظیم باقی مانده پایتخت های مختلف از شکوه امپراتوری خمر در قرون 9 تا 15.
معروفترین کاخ موجود در این سایت عظیم به نام انگکروات است.کاخی که با هزاران مجسمه تزیین شده است.
معبد اصلی انگکور، موسوم به انگکور وات، بین سال‌های 1112 تا 1150 توسط سوریاوارمن دوم، امپراتور خمر، به عنوان معبد اصلی و پایتخت ساخته شده است. امروزه این معبد مهم ترین سازه امپراطوری خمرها از لحاظ معماری به خاطر نقش‌برجسته‌های بی‌شمار و مجسمه‌های رقاصان و پریانش به شمار می رود. این معبد به جهت اهمیتی که برای هندوها در گذشته و بوداییان امروزی داشته تا به امروز از بقیه بناهای این مجموعه سالم تر نگه داشته شده است.
انگکروات به عنوان سمبل کشور کامبوج، روی پرچم این کشور نقش بسته است.
این سازه ترکیبی از معماری معابد خمرها/معابد پله‌ای و معابد سرسرایی ساخته شده است، نمادی از کوهستان مِرو، مأمن خدایان در اسطوره‌های هندو، است. درون خندق و دیواری به طول 6/3 کیلومتر، سه سرسرای چهارگوش که هر یک بر فراز دیگری ساخته شده‌اند، قد برافراشته‌اند که بزرگترین سرسرا (سرسرای زیرین) 187 در 215 متر مساحت دارد.
در مرکز این معبد نیز برجی سر به آسمان برداشته است. این معبد علاوه بر عظمت و توازنش از لحاظ معماری، از شهرت خاصی برخوردار است
این معبد از جهت توازن میان عظمت عناصر و اندازه‌گیری‌ها و نسبت‌های دقیق رعایت شده در آن، از کمالی کلاسیک برخوردار است. انگکور وات تجلی قدرت، اتحاد و یک سبک هنری خاص است.
محوطه باستانی انگکور در سال 1992 به خاطر شرایط استثنایی‌اش، به طور هم‌زمان در فهرست میراث جهانی و میراث در خطر یونسکو ثبت شد و در سال 2004، پس از دوازده سال مرمت و بازسازی از فهرست میراث جهانی در خطر خارج شد.